Episode Transcript
[00:00:06] Speaker A: Nou, pap. Net terug uit Japan. We zijn rondje om de wereld gevlogen, hè?
[00:00:10] Speaker B: Ja, ongelofelijk is dat, hè? Wat een end allemaal. Je moet natuurlijk om Rusland heen vliegen. En in plaats van weer terug dezelfde weg zijn ze doorgevlogen via Alaska en alles. En zijn we helemaal rond de wereld geweest.
[00:00:23] Speaker A: Ja, dat was wel bijzonder om dat te zien ook, hè? Lange vluchten ook.
[00:00:29] Speaker B: Even bijkomen.
[00:00:31] Speaker A: En voor mij natuurlijk de eerste keer naar Japan. En voor u was het denk ik de?
[00:00:35] Speaker B: Ja, ik geloof de derde keer dat ik in het land ben geweest.
[00:00:37] Speaker A: En ja, we hebben een hele goede reis gehad denk ik.
[00:00:41] Speaker B: Ja, ik vond het echt een bijzondere reis. Japan, op zich natuurlijk de relatie met Holland is echt uniek en goed. Al meer dan 400 jaar relatie, dus dat zegt wat van landen met elkaar.
Maar het land binnenkomen is eigenlijk niet zo moeilijk. Maar om de kerk binnen te komen, dat is toch wel niet zo makkelijk om daar te mogen spreken en voorgangers te ontmoeten. Maar de heer heeft echt de deur geopend.
[00:01:10] Speaker A: Ja, ik vond het wel heel bijzonder om gewoon bij al die werken langs te gaan.
En voor mij was dat eigenlijk ook iets heel nieuws. Ja, want je bent al zo vaak.
[00:01:20] Speaker B: Met me mee geweest.
[00:01:20] Speaker A: Ja, maar we hebben altijd contact met een contactpersoon. En we hadden natuurlijk nu ook een contactpersoon. Misschien wilt u daar iets over vertellen.
[00:01:28] Speaker B: Nou, dat vond ik wel heel erg leuk natuurlijk. Want ja, we hebben gemeenteleden uit vroeger Schiedam, wat Vlaardingen is geworden. Al meer dan 30 jaar geleden kwam daar een familie, Vermeulen, met Marcel.
En hij heeft een tijdje, ik geloof een paar jaar, hier op kantoor gewerkt. 16 jaar geleden heb ik hun huwelijk ingezegend. Hij is getrouwd met half Filipijns, half Japans. En 15 jaar geleden vertrok hij met haar om in Okinawa, Japan te gaan wonen.
En ja, we hebben jaren eigenlijk niks meer van elkaar gehoord en geen contact gehad. Ja, via de moeder dan, die nog steeds bij ons komt. Maar ja, opeens vliegen jaren of anderhalf jaar geleden uit het niets, toen wij, jij en ik in Manila waren.
[00:02:19] Speaker A: In de Filipijnen, ja.
[00:02:22] Speaker B: Van hé, mijn vrouw is daar ook, ze wil je ontmoeten, we hebben elkaar ontmoet. De laatste dag. Ja, op de laatste dag, nou dat was wat. En is eigenlijk deze hele reis daaruit voortgekomen om hen een keer te gaan bezoeken in Japan.
Hebben zij echt, echt hun best gedaan om langs al die kerken te gaan, te mailen, te bellen, te appen, langs te gaan, weer langs te gaan. En heel voorzichtig, heel liefelijk. Maar zijn de deuren dan toch open gegaan om al die ontmoetingen te hebben. We hebben er heel wat gehad.
[00:02:54] Speaker A: We hebben heel veel mensen ontmoet. En wat voor mij heel interessant was, is om te leren hoe ga je daarmee om met die gesprekken? Wat vertel je? Je moet wel genoeg over jezelf vertellen, maar het moet niet als hoogmoed klinken van wij zijn de beste.
[00:03:07] Speaker B: Ik ben al naar 90 landen geweest, het klinkt zo pogelig, maar toch wil je laten weten.
[00:03:13] Speaker A: Het is niet de eerste keer. Nee, klopt. En dat was voor mij heel interessant hoe je ook daarmee omging en ook zelf met het praten.
Maar het begon gelijk goed, want we kwamen aan volgende dag gelijk al hadden we een Engelse les, om het zomaar te zeggen.
[00:03:28] Speaker B: Ja, dat is wel heel leuk, want zij proberen natuurlijk te evangeliseren daar in Japan. Maar dat is toch echt wel moeilijk. Ik bedoel, zoals wij dat hier in Holland doen, om gewoon maar met flyers op straat te lopen, mensen aan te spreken. Dat is eigenlijk not done in die cultuur. Dus ze proberen andere manieren te vinden.
En een van de manieren is dat ze Engelse les geven, maar die Engelse les gaat dan helemaal over de Bijbel of over iets. En dit keer waren wij daar. En ja, ik had eerst een uur gekregen. En toen kwamen we daar en toen was het opeens met alles wat erbij kwam bleef er nog maar een kwartiertje over. En dan moet je ook rekening houden dat als je vertaalt naar het Japans, Japans heeft meer woorden nodig om dat te vertalen, om dat te zeggen wat jij zegt, dan de Nederlandse taal. Dus zij hebben twee derde van de tijd en jij hebt één derde. En er bleef er maar een kwartier eigenlijk over. Maar ja, we hadden een leuke vertaalster.
[00:04:25] Speaker A: Ja, och man. Ze was echt vol met passie.
[00:04:30] Speaker B: Ze was geloof ik de helft van mijn maat.
Ze was zo klein.
[00:04:33] Speaker A: Ze wilde ook geen foto met u maken.
[00:04:34] Speaker B: Ze wilde geen foto maken.
[00:04:35] Speaker A: Er moest iemand tussen staan, want ze vond zichzelf te klein. Maar ze had het zo goed gedaan.
[00:04:40] Speaker B: Maar ze was zo in het verhaal. En beleefd in het, dat ik kan me herinneren dat ik zo in dat gedeelte was van het verhaal van opa en oma, Johan en Willie Maasbach, over ook hoe zij hun zoon verloren of hoe die heren hem thuishaalden.
En ze zaten allemaal te huilen in de zaal. Iedereen zat te huilen. Ik zag ze snikken, de tranen wegbreken. Zij ook.
[00:05:04] Speaker A: Zij de fantastische.
[00:05:04] Speaker B: Zij ook.
[00:05:05] Speaker A: Dat was echt met emotie, want ik weet nog, u zat gewoon te vertellen. En in één keer stopt zij zo. Helemaal zo.
En toen begon ze te vertellen over dat en te vertalen. En de een begon te huilen en toen de andere. En ze zaten allemaal te huilen.
[00:05:20] Speaker B: En toen stopte Nick.
[00:05:22] Speaker A: Want de tijd was op.
[00:05:23] Speaker B: Hij was een goede cliffhanger. En ik zeg, willen jullie de rest horen? Want het eindigt hier eigenlijk niet. En toen kreeg hij de rest van de tijd erbij.
[00:05:31] Speaker A: Ga door, ga door. Ja, begrijp ik ook.
[00:05:33] Speaker B: Dat zijn trucjes die we hier leren, Jacko.
[00:05:35] Speaker A: Ja, als je maar een kwartier krijgt. Uiteindelijk heeft hij toch een uur gepraat.
[00:05:38] Speaker B: Ik geloof het wel.
[00:05:40] Speaker A: Want we hadden eigenlijk bijbelstudie ernaar, maar die werd dus ook al uitgesteld qua tijd. Maar daar hadden we ook hele goede bijbelstudie.
[00:05:47] Speaker B: Maar ze waren wel aangeraakt. Ja. En dat was zo mooi, want Japanners op die manier laten eigenlijk niet zo hun emoties zien en dingen, maar zichtbaar. En ze kwamen ook daarna met ons even zo praten, tijdens de thee en koffie, om te bedanken, want ze zo aangeraakt waren. En het had hun zo bemoedigd, want uiteindelijk het verhaal gaat natuurlijk verder.
komt de overwinning van de... En we.
[00:06:10] Speaker A: Waren natuurlijk de avond ervoor aangekomen. 8 uur tijdsverschil.
[00:06:14] Speaker B: Die voelde je wel.
[00:06:15] Speaker A: Zo, je merkte het al. Want we kwamen aan, toen zeiden ze morgen moeten jullie om half 9 weg.
Maar dat is natuurlijk eigenlijk half 2 of half 1 in de nacht.
[00:06:26] Speaker B: Het was voor ons natuurlijk meer dan 27 uur reizen.
[00:06:29] Speaker A: 27 uur reizen, ja.
[00:06:30] Speaker B: Dus dat is best wel pittig. Dan de tijdsverschil. Maar als je dan weer denkt aan Onze broeder Paulus in de Bijbel.
[00:06:40] Speaker A: Als we zo gaan denken, opa met de boot.
[00:06:42] Speaker B: Opa met boten en met kamelen of ezels. Dan mogen we weer niet klagen. Maar het was wel pittig. Maar het was ook wel de moeite waard, denk ik, om zo'n reis te maken. Om die mensen te mogen zien. Ik vond het zo leuk. En ja, toen gingen we die verschillende kerken langs.
[00:07:00] Speaker A: Ja, verschillende kerken langs.
Ja, iedereen had je wel natuurlijk gewoon goed contact, maar met sommige voel je in een keer een bijzondere klik ook.
[00:07:08] Speaker B: Ja.
[00:07:08] Speaker A: En ik weet nog die avond dat we met die, met die pester daar van een iets jongere gemeente, ook Japans was die. En die klik was daar wel gelijk met wat zij deden, hoe zij ook een visie hadden.
[00:07:21] Speaker B: Bedoel je die World Mission Church?
[00:07:23] Speaker A: Nee, ik bedoelde nu die Yuki.
[00:07:25] Speaker B: Oh die, ja, ja, ja.
[00:07:28] Speaker A: Ik wil de naam niet verkeerd zeggen.
[00:07:29] Speaker B: Nee, nee, nee. Je weet wel. Zullen we hem in beeld zetten?
[00:07:32] Speaker A: Ja, in beeld zetten.
Dan zeggen ze straks, hé, jullie zijn niet meer welkom. Maar in ieder geval, die klik was daar. En ze hadden ook zo'n piscine.
[00:07:42] Speaker B: Maar het was leuk, want ze hadden wel... Dus die voorganger had dus een heel aantal van z'n leiders meegenomen. En het was in een leuk restaurant. Het was lekker eten daar. Want Japans eten is wel... Ja, Japans.
[00:07:52] Speaker A: Eten is wel goed, hè?
[00:07:53] Speaker B: Ik had die tempura.
[00:07:55] Speaker A: O, u weet nog precies wat hij gegeven had. Ik weet het niet meer.
[00:07:57] Speaker B: Het was lekker. Maar hij had een apart zaaltje in het restaurant. En dan hadden we dan dat gesprek.
Aan eten kwam je ook moeilijk toe, want natuurlijk je moet veel vertellen en praten. Maar ik vond het wel, dat was echt de klik van dezelfde visie, dezelfde hart, mensen willen bereiken en ook de vrijheid in de Heilige Geest.
En ook, ja, merkte je qua doctrine, qua leer, qua woord, dat we wel op één lijn zaten. Dat is toch wel fijn als je samen komt met mensen die in dezelfde richting gaan. Dus dat vonden we ons wel thuis.
[00:08:34] Speaker A: Ja, gelijke uitnodiging. Maar we hadden al een dienst gepland, dus dat kon er haast niet. Dus dat moet dan volgende keer.
[00:08:39] Speaker B: Maar ja, ik vind het niet zo vreemd. Kijk, tegenwoordig, natuurlijk met alle reizen die we doen. Wat je zegt, de meesten waar we heen gaan, daar hebben we al contact mee gehad. Of die kennen ons al, of hebben ons uitgenodigd. Maar hier probeerden we een land binnen te gaan waar eigenlijk niemand kent ons. En moeilijk om open te gaan.
[00:08:58] Speaker A: Even die getallen, want dat is wel interessant. In heel Japan is eigenlijk maar één procent, noemen ze dan, christen. Maar daar vallen ook de katholieken onder.
[00:09:06] Speaker B: Ja, er zijn dus, zeggen ze op internet, 125 miljoen mensen ongeveer.
Dat is even, als daar maar 1% van is. En dat de hele verzameling van alles wat christen heet dan bij elkaar.
[00:09:20] Speaker A: Want die vrouw vertelde mij, van de kerk waar we het zo meteen over hebben, die vertelde mij dat dan van alle mensen dan 0,2% dan echt zoals ons gelooft in de Heilige Geest en ook echt zo'n pinkster christen is.
Dus dat is wel heel weinig. En ze vertelde me ook, en dat raakte me wel, is dat in Japan heb je gewoon heel veel steden waar geen kerk is.
[00:09:41] Speaker B: Ja.
[00:09:42] Speaker A: En ze zegt per jaar gaan de honderd kerken dicht, omdat ze gewoon geen leden meer hebben. Nee.
[00:09:47] Speaker B: Ze hebben ook enorme vergrijzing daar.
[00:09:50] Speaker A: Ja, vergrijzing ook. Dus ze vertelde wel van, ja we hebben het echt nodig dat God een opwekking geeft in Japan natuurlijk.
[00:09:57] Speaker B: Ja, en dat er weer zendelingen en missionarissen gaan komen.
[00:09:59] Speaker A: Zendelingen en missionarissen gaan komen.
Dat de deur wel open gaat, wat wij geloven.
[00:10:05] Speaker B: Kijk, we zijn naar Okinawa gegaan. Daar wonen anderhalf miljoen mensen. En dat is toch een beetje anders dan het vaste land. Want daar zit die legerbasis na de Tweede Wereldoorlog van Amerika. En die zijn daar gebleven. Dus heel veel Amerikanen daar, of veel halfbloedjes nu...
Dus er zit heel veel invloed van Amerika. Dus ook veel Amerikaanse voorgangers en slenderingen gaan daarheen. Want dan hoeven ze die Japanse taal niet te leren. Want ja, laten we eerlijk zijn, die is heel moeilijk. En alles. Maar dus ja, dat is toch een heel ander beeld nog dan het vaste land. Waar het nog moeilijk is en waar de cultuur dus ook nog veel...
strakker zit, want het is een boeddhistisch land. Maar ook vooral die voorouder vereren, dat is zo sterk daar. En om dus niet naar buiten toe iets te doen of te zeggen of te laten zien wat eigenlijk de eer kan weghalen van je familie. Dus ook het veranderen van geloof of het overgaan of Jezus aannemen. is eigenlijk het onteren van de voorouders en dat is zo'n sterke blokkade om Jezus aan te nemen. Het is heel moeilijk om daar doorheen te breken.
[00:11:25] Speaker A: Ja want die jongens vertelden mij ook van die kerk dan dat hun doen heel veel ook straat-evangelisatie en dan gaan ze praten alleen ze zeggen ja het is heel moeilijk om iemand dan te vertellen over Jezus dat ze hem nodig hebben Want een, ze zien het zo niet dat ze iemand nodig hebben, want ze zijn heel erg bezig zelf. En dus om iemand zo te vertellen over Jezus en ze aware te maken van, hé, je hebt echt Jezus nodig, kost gewoon heel veel tijd zeggen ze. Dat is niet één gesprekje zo op straat en geef je hart aan de Heer. Het is gewoon echt daarna weer door.
[00:11:56] Speaker B: Dus aan de ene kant, want dat merkte Nick, ik weet niet hoe jij het vindt, aan de ene kant dus die hele lange cultuur, omdat zij toch wel heel daar aan vast zitten, de lange cultuur, dus je zou zeggen ouderwets. Ouderwets, cultuur van het verleden. Maar aan de andere kant ook weer dat intellectualisme met medici en techniek en dingen, waardoor ze dan ook aan de andere kant, jongeren die dan weer vrij zijn, overgegaan zijn in dat intellectisme, waardoor ze eigenlijk denken dat ze God helemaal niet nodig hebben. En ook niet naar wonderen of naar dat soort dingen grijpen, maar altijd naar dokters, medicijnen, techniek. Ja, want ze denken er niet eens aan.
[00:12:42] Speaker A: Dat zie je en dat brengt... Bijvoorbeeld bij de laatste kerk, de Mission Church, die vrouw, die leidster, die vertelt ons dat zij begon die school natuurlijk. Het was heel leuk, zijn we op die school geweest. En een beetje kijken, daar rondkijken en zo. En zij begon die school eigenlijk omdat ze wilde dat haar eigen zoon niet zou opgevoed worden in een reguliere school.
[00:13:03] Speaker B: Want we hebben het niet alleen hier in Nederland, maar daar dus ook.
[00:13:05] Speaker A: Evolutie en al die dingen worden geleerd op school. Dus zij zegt, ja ik wil dat niet, ik wil mijn kind. En toen is ze zelf begonnen. De eerste was alleen een zoon en toen kwamen er drie andere. Beetje homeschooling. En ze vertelden ook drie andere kwamen, maar die ene was gepest op school, die andere had weer problemen en zo. En op een gegeven moment kwamen er steeds meer mensen en mensen en mensen.
[00:13:29] Speaker B: Ja, want als je er nu komt, is het een hele grote school.
[00:13:31] Speaker A: Het is een hele grote school. Toen zij zijn god heeft toen mij de opdracht gegeven om een school te beginnen. En zij was de allereerste of is de allereerste christelijke school in Japan. En dat vond ik wel leuk om te horen en te zien.
[00:13:44] Speaker B: En een heleboel scholen zijn daar geloof ik geweest om hun inspiratie op te doen.
[00:13:50] Speaker A: En dan weer terug gaan.
[00:13:50] Speaker B: En ik vind het leuk, ze heette World Mission.
School of World Mission Church, zo waar je met de Johan Maasbrug World Mission. Ik voelde daar ook wel een klik.
[00:13:59] Speaker A: Ja, dat was wel heel leuk. En hoe ze dat dus ook doen met die school. Nu zijn ze een grote school en hebben ze allemaal studenten. Over het hele eiland worden die studenten gebracht, ook van al die voorgangers.
Ja, dat vond ik toch wel heel erg mooi om te zien.
[00:14:11] Speaker B: Voordat we naar die voorganger gaan, om te vertellen. Want bij die ene was dus zo'n klik. Bij de andere was het ook allemaal goed en zo. Maar bij die ene dachten we van tevoren na, er wordt niks.
[00:14:24] Speaker A: Dat heb ik ook al meegeleerd. Ja, dat begon. Kijk, in Japan zijn ze nooit te laat. Dat is natuurlijk disrespectful.
[00:14:30] Speaker B: Dat merkte ik ook wel.
In Afrika, zo gewend, komen ze altijd een kwartiertje later of een uurtje. Maar daar waren ze een kwartier of een uur eerder.
[00:14:42] Speaker A: Maar precies bij deze, die kwam niet. Die was te laat. En we stonden, ik weet nog, we stonden daarachter. We waren aan het wachten.
En ja, ze vertelde ons nog van, ja, ik denk niet dat hij zo graag ons wilt ontmoeten en zo. Toen dacht ik, nou, we gaan even zien hoe we dit gaan doen. En nou, eindelijk kwam die. Vriendelijk, maar wel afstandig.
[00:15:01] Speaker B: Vriendelijk, maar een beetje afstandig.
[00:15:03] Speaker A: Want hij zegt, jullie staan niet verkeerd. We moeten naar voren. Kom maar naar voren lopen. Dus die bergen, of weet je nog. Toen kwamen we daar, gaan we hier rechts zitten, dus wij zitten. Eigenlijk liet hij al een beetje merken, joh, ik doe dit omdat ik het heb gezegd, maar ik heb er eigenlijk geen zin in. Dat merkte hij gewoon heel erg.
[00:15:19] Speaker B: Wat ik ook wel eens begrijp.
[00:15:21] Speaker A: Ja, ik weet niet wat hij misschien te doen had. Maar toen u toch nog het verhaal vertelde, niet teveel, maar op een gegeven moment merkte ik dat u steeds stiller werd toen u liet hem meer praten.
En in plaats van dat wij ons hele verhaal, ging hij meer praten. En toen op een gegeven moment zei hij, nou mogen we je kerk dan zien? Toen gaf hij die rondleiding en we liepen zo rond. En op een gegeven moment in de keuken, toen was hij iets aan het vertellen. En in één keer brak hij. En begon hij te huilen. Ik wist niet helemaal wat ik moest doen.
Ik weet nog, we zaten allebei te kijken van, wat is dit nou weer? En hij begon te vertellen over hoe hij dan in de bediening is gekomen en hoe hij dus met een Japans was getrouwd. Maar toen hij naar Amerika was gegaan en een werk zocht naast de school, een kerk en hij kon het niet vinden. En toen op een gegeven moment kwam er een kerk open in Japan dus, deze kerk waar hij was.
Maar zijn vrouw wilde niet meer terug en blablabla. En hij vroeg heel zijn levensverhaal over hoe hij daar is gekomen.
[00:16:20] Speaker B: En huilen.
[00:16:20] Speaker A: En huilen en huilen.
En daarna een foto en hij was eigenlijk de eerste die gelijk direct na het gesprek nog een berichtje via de telefoon had gestuurd hoe erg leuk hij het vond dat wij waren geweest. En je ziet toch hoe dat verandert.
[00:16:34] Speaker B: Ik geloof dat hoe wij ermee omgingen en de heer dat zo opende, was het voor hem dat hij ineens z'n hart kwijt kon. Dingen die daar eigenlijk zaten, die hij nog niet zo verteld had, over privé dingen waar hij doorheen was gegaan. En ineens, ja, brak hij en door de, ja, daar geloven we eens, de zalving van... De Heilige Geest ook met ons en hoe we daar dan gevoelig voor samen mee omgaan. Dat er echt een klik kon komen, waardoor aan het einde eigenlijk ook een open deur was.
[00:17:09] Speaker A: Dat zouden we willen.
[00:17:12] Speaker B: Toen gingen we naar die... Dat was ook wel leuk.
Helemaal niet hoogmoedig bedoeld, maar natuurlijk, ik preek zoveel jaar. 40 jaar dit jaar. Dus je bent niet zo gewend meer om, zeg maar, auditie ergens te doen. Want je stuurt ze wel en je hebt toch de reputatie inmiddels.
[00:17:31] Speaker A: Ja, en de contact.
[00:17:32] Speaker B: Ja, maar dit keer, voor die kerk, wilde eerst mijn preek helemaal krijgen. Ik weet niet of ik je dat verteld had.
[00:17:39] Speaker A: Ja, dat weet ik. U had mij gezegd, ik moest hem van tevoren sturen.
[00:17:41] Speaker B: Ik moest de hele preek geven van tevoren. Nou, dat doe ik...
Eigenlijk niet meer, want dan denk je nou ja, maar goed. Maar ik voelde dit keer om me toch wat te doen. Dus ik die hele preek uitschrijven van tevoren. En dat opsturen. Dan zouden we hem ontmoeten. En als hij daar een oké zou voelen, mochten we daar dan op zondag spreken. Dus wij daarheen.
Nou, dat is dan toch wel een hele... Alsof je weer een soort test moet geven. Of hoe heet dat? Een examen moet doen.
[00:18:13] Speaker A: Maar we moesten ook eerst nog zitten in dat kamertje.
[00:18:15] Speaker B: Op die bank die veel te laag was.
[00:18:17] Speaker A: Een soort van... Een beetje door dat restaurant.
[00:18:23] Speaker B: Dat restaurant. De tafels waren... Dat waren die echte Japanse tafels. Maar ik was er niet.
[00:18:30] Speaker A: Ik kwam later. En in één keer kom ik aan. En ik zie jullie zo zitten onder die tafel. En die Amerikaan die met ons mee was, die zegt... I'm not gonna do that. No way.
[00:18:41] Speaker B: Nee, maar de tafel is zo hoog van de grond, en dan hebben ze onder de tafel wel nog een gat waar je dan met je been in kan. Maar om er in te schuiven, ik kwam er moeilijk in. En toen zat ik even, en toen zeiden ze, we hebben een andere tafel, een normale tafel. Maar goed, dat is dan Japanse ervaring.
Maar waar waren we?
[00:19:00] Speaker A: We waren over die missions. Dat we zaten op die lage bankjes.
[00:19:04] Speaker B: En toen mochten we naar binnen. En toen begon hij zijn verhaal te vertellen.
[00:19:10] Speaker A: Dat is een mooie getuigenis.
[00:19:13] Speaker B: Het is een oudere man, is het?
[00:19:15] Speaker A: Hij is een wat oudere man, maar hij heeft echt de formulaal. Een echte Japaner is hij.
En hij is dus ook getrouwd met die vrouw die dan die school, hun waren die school begonnen. En hij vertelde over dat hij in het begin, hij was een jonge man, had Jezus aangenomen en hij wilde over Jezus vertellen, maar hij had lasten in zijn buik. En toen is hij naar de dokter gegaan en toen kwamen ze erachter dat hij een tumor had in zijn buik.
En hij moest voor medische onderzoeken en voor al die dingen, operaties moest hij naar Tokio, naar de hoofdstad. Dus ze had zijn werk ontslaggenomen, was naar Tokio gegaan. En daar was hij dus met die dingen bezig, onderzoeken, voor zijn buik. En toen vertelde God hem in één keer van Er is een vriend, ik wil dat je met hem meegaat. Hij had een vriend die wilde met hem rondreizen naar al die landen.
[00:20:05] Speaker B: Filipijn en Taiwan.
[00:20:06] Speaker A: China ook en Taiwan. En al die landen daaromheen wilde hij heengaan als jonge man om over Jezus te vertellen. Want dat was natuurlijk vurig.
En toen in één keer dacht hij van, ja, maar ik moet hier voor die onderzoek zijn. En toen in één keer zei God van, hé, ik wil dat je met die vriend mee gaat. Want hij zei, dat weet u, God.
[00:20:25] Speaker B: Zei tegen hem... Ja, dat was heel mooi. God zei tegen hem, als jij meegaat met hem om het evangelie te prediken, zal ik zorgen voor die tumor.
[00:20:34] Speaker A: Ja, en dat geloofde hij. En toen is die onderzoek gestopt.
[00:20:37] Speaker B: Maar dat vind ik wel heel moeilijk. Ja, dat is moeilijk hoor. Want hij wist, als hij niet die...
die die dingen zou, die tumors zou laten weggaan. Ja, dan ga je dood eigenlijk. Dus het was echt een geloofstap om de heren te gehoorzamen. En ik denk dat, dat weet ik uit mijn eigen leven, maar ook natuurlijk uit de boeken van papa en anderen, dat de heer vaak wel zo'n geloofstap, waarmee je echt alles op de lijn zet. En hij deed dat. En de heer... Ja, want toen ging.
[00:21:07] Speaker A: Hij met zijn vrienden mee en toen zijn ze naar China gegaan.
En naar al die landen, Taiwan, Filipijn. En op een gegeven moment waren ze in Hongkong. En toen zei God tegen hem van, ik wil dat je naar het ziekenhuis gaat en dat je weer een onderzoek laat doen naar je buik. En hij wist al, ja, ik weet in die buik zit die tuumhark. Ik heb daar last van. Hij wist het antwoord eigenlijk al. Maar ja, hij gehoorzaamde God ging naar het ziekenhuis toe. Ze deden onderzoeken. En toen later kwam de arts en die vertelde hem van, hé, we hebben je buik onderzocht, maar er is geen tumor meer. Je bent, je hebt helemaal geen tumor. En toen is hij van, ik ben genezen. En ja, dat heeft hem zo natuurlijk kracht gegeven en geloof verwonderen. Dat ja, toen heeft hij zijn vrouw ontmoet en toen is hij gaan trainen om voorganger te worden.
En toen hij dat allemaal vertelde, toen.
[00:21:55] Speaker B: Begon ik te vertellen over dit werk, over de Jomaanse wereldzending, ons begin en alle wonderen die de Heer heeft gedaan. En hij werd zo enthousiast en ik moet zeggen, ik werd ook echt wel enthousiast van zijn verhaal. En dat was gewoon zo'n... Het was een ontmoeting in de geest. Het was een...
Ja, er was een blijdschap in zijn hart, in mijn hart, in de geest eigenlijk. En toen zei hij, je moet zondag echt bidden verwonderen en neem tijd ervoor en nodig mensen uit.
[00:22:30] Speaker A: Hij zei ook vuur van de heilige geest.
[00:22:33] Speaker B: Vuur, vuur, vuur. We willen de heilige geest, we willen de heilige geest. Ik zeg maar, ik voel dan wel dat ik mijn preek wil veranderen.
En die had ik ingediend. Het was ook best wel moeilijk als je zoveel diensten hebt als dat wij hebben. En dan zoveel weken van tevoren moet je echt wel weten welke plaats. En dat spreekt de heer ook. Maar toen zegt hij geen probleem, je mag spreken wat je wil en je hebt zoveel minuten, 50 minuten om te spreken.
En een kwartier om te bidden. Nou, en gingen we naar die samenkomst.
Nou, die eerste dienst, want we hadden twee achter elkaar. Die moest natuurlijk wel op tijd klaar zijn. Zonder pauze ook.
[00:23:10] Speaker A: Want hoe dat gaat is, dienst is klaar, linkerdeur gaat iedereen eruit en rechterdeur komt iedereen weer terug naar binnen.
Dus ja, dat moest ook op tijd klaar zijn natuurlijk.
[00:23:18] Speaker B: Maar ik merkte wel dat het echt een pinksterkerk, voluitvergekende kerk was. Want ze zongen This is a church on fire. Ja, de hele tijd. Dat is wel grappig om dat in het Japans te horen. Want dat is toch een beetje anders dan weer. Maar je merkte wel dat ze verlangend waren. En nou, die eerste dienst was, ik vond het een hele goede dienst en gebeden. En die tweede dienst, daar nam ik meer tijd en daar heb ik dat verhaal verteld van opa en oma, eigenlijk uit opa's boek van waarom we christen spreden. Ik doe dat wel eens, vooral met zo'n nieuwe contacten, zodat ze een beetje meer leren kennen wie we zijn, waar we vandaan komen en er zitten gewoon zulke mooie lessen in.
Dus ja, mensen ook weer huilen en aangeraakt. En toen was mijn tijd zowel van spreken als van het bidden helemaal op. Dus ik stopte. Ik zeg sorry, mijn tijd is helemaal voorbij.
[00:24:11] Speaker A: En ze zijn er natuurlijk van de tijd, want ze willen...
[00:24:15] Speaker B: Ja, en ik zeg maar, als jullie willen, dan kan de pastor de dienst afsluiten en dan zal ik daar blijven staan om voor jullie te bidden. Nou, jij was erbij.
[00:24:25] Speaker A: Ja, echt iedereen ging wachten. Ze hebben wel een uur of langer gewacht om voor gebed te worden.
[00:24:31] Speaker B: Hij zei, ga jij ook bidden? Ja, ik moest dus links staan en jij rechts.
En we namen onze tijd en mensen werden aangeraakt. En ik vond het zo mooi wat die Amerikanen zeiden.
[00:24:42] Speaker A: Er was dus een Amerikaanse koppel en die zaten daar al vijf jaar.
[00:24:47] Speaker B: Die geven geloof ik les op die school.
[00:24:49] Speaker A: Die geven les op die school en hij vertelde van vijf jaar geleden. Zijn god tegen ons van je bent mijn pensioen. Ik wil dat je alles verkoopt, je huis, alles en naar Japan gaat.
En zonder contact te hebben in Japan hebben ze alles verkocht.
[00:25:01] Speaker B: Wat een stappen.
[00:25:03] Speaker A: Ze kenden niks. Ze zijn gewoon hup naar Japan gegaan. Hebben ze naar huis gehuurd. En toen zijn ze naar de gemeente gegaan. Dat was een hele goede gemeente, maar daar konden ze niet heel veel doen. Dus ze voelden dat we moeten verder.
En toen kwamen ze in deze gemeente en toen kregen ze de gelegenheid, want hij was ook een prediker.
En nu geven ze les ook en is dit de plek waar God hun wilde hebben natuurlijk. En hij vertelde mij tenminste van, wij komen dus al vijf jaar hier en in de afgelopen vijf jaar hebben we denk ik één tot twee mensen naar voren zien gaan voor gebed.
Hij zegt, en nu deze dienst. Hij zegt, iedereen in de zaal staat hier te wachten voor gebed. Hij zegt, dat is gewoon een antwoord op ons gebed, dat Japan heeft echt een opwekking nodig, zei hij.
[00:25:47] Speaker B: En ook die paar Amerikanen die waren gekomen van die eerste kerk, van die Baptistenkerk.
Die waren gekomen naar de tweede dienst en die stonden ook in en kwamen ook voor het gebed. Terwijl dit toch wel vrij anders was dan hoe zij het geloof beleven, maar ze waren zo verlangend. En ik geloof dat merkte Nick bij verschillende die we ontmoet hebben, de verschillende voorhangers. Dat ze zeggen er is hier wel een verlangen, er is een grote nood.
Er is ook een verlangen. Alleen ja, het is toch moeilijk dus om binnen te komen. Maar hij heeft ons daar toch gezonden. Ik kreeg vanmorgen, dat heb ik je nog niet verteld. Ik kreeg vanmorgen van die voorganger van die World Mission Church. Die trouwens een hele mooie naam heeft. John.
[00:26:37] Speaker A: Ze heeft al, dat mag ik niet.
[00:26:38] Speaker B: Zeggen, maar ze heeft veel van mij gezeten, John. Maar kreeg ik een app van hem. En dat de mensen zo, zo, zo gezegend zijn door ons bezoekje. En nou ja, ze wachten totdat we weer terugkomen en zo.
[00:26:54] Speaker A: Nou, prijs de heer.
[00:26:54] Speaker B: Ja, dat was echt mooi.
[00:26:58] Speaker A: Wat ik zelf heel erg ervaar ook gewoon daar, is dat hun zijn zo verlangend.
naar meer van de Heer, naar wonderen ook. Want dat is eigenlijk wat ze nodig hebben, zeiden ze. En ja, ik weet vanuit al die boekjes die ik ook lees van de verschillende, van de geschiedenis natuurlijk, van al die grote godsmannen, van ja, dat vaak zo'n vuur, zo'n opwekking begint vaak al met een wonder ergens.
[00:27:21] Speaker B: Mensen die missen. Daar ben ik zo benieuwd naar. Want ik weet door alle jaren nu, dat vaak, gewoon terwijl ik preek, moet de Heer wonderen. En als ik weg ben, dan...
Dan hoor je vaak pas wat er gebeurd is. En ik ben echt benieuwd om te horen wat God heeft gedaan om in die harten te bevestigen. Want zo ging het ook met Paulus, Petrus en noem ze maar op. En met opa en zoveel anderen die gezonden worden door de Heer. Dat de Heer bevestigd zijn wordt. En dat is wel... Er is een hele grote nood daar. Er is een verlangen. Nou, ik geloof dat de Heer ons ook heeft uitgekozen, met vele anderen hoop ik, want het is ook groot land. Maar dat we daarheen mogen gaan en dat die bevestiging er zal zijn door de tekenen en wonderen die de Heer er zal doen wanneer wij ook in zijn naam bidden en spreken. En dan geloof ik dat dat nog wel eens een vuur kan aanwakken daar.
[00:28:21] Speaker A: Ja, want zoals we hoorden, er zijn heel veel steden die hebben niet eens één kerk.
[00:28:24] Speaker B: Nou.
[00:28:24] Speaker A: Dus ja, er is wel echt een nood ook echt voor... Ja, ze hebben echt Jezus nodig natuurlijk. Dus ja, als dat gaat aanpakken... Allemaal zendingsreizen, hé. Nou, ik weet al heel veel mensen die tegen mij zijn...
[00:28:35] Speaker B: Ik wou net zeggen...
[00:28:35] Speaker A: Gaan jullie naar Japan zendingsreizen?
[00:28:38] Speaker B: Als je over sommige landen praat, dan is het, ik weet het niet, maar Japan denk ik dat ze wel in de rij staan. En dat begrijp ik ook.
[00:28:46] Speaker A: Maar ook het werken daar en hoe de open deuren nu zijn, er is ook zoveel te doen.
[00:28:52] Speaker B: Nou, in ieder geval bid ik en geloof ik en hebben we het aangeboden dat we volgend jaar terug zullen gaan. En ik denk nog niet met een hele groep, dat is iets te overweldigend. Maar ik denk dat nu hebben we die contacten gelegd.
Nou gaan we de volgende keer meer echte diensten hebben waar ze dan ook echt meer kunnen ervaren en zien wat God echt door ons heen doet. En dan geloof ik dat dat zal steeds verder gaan en dan hoop ik van daaruit dat we toch ook de sprong kunnen gaan maken naar het vasteland. Om ook daar echt te mogen doorbreken.
Ik weet niet echt aan jou, maar sinds ik er geweest ben, maar eigenlijk al toen we er waren, heb God me weer zo die last gegeven voor dat zendingsveld daar. 1%, nog geen 1% christen. Zo weinig. En de voorgangers die er zijn, zijn moe. Of zijn verslagen, of geven op, dat hoor je. Of houden vast. Maar ja, hebben gewoon verfrissing en verkwikking nodig. Nou en wij hebben hier een zendingswerk waar we zo'n nieuwe generatie, iedereen happy, blij en diger. We hebben echt iets te delen met hun.
[00:30:01] Speaker A: We hebben het beste nieuws. We hebben het beste nieuws.
[00:30:05] Speaker B: Maar ook om godsdienstknechten te bemoedigen. Maar ook dat ze weer op zullen veren en springen. Een nieuwe kracht om het werk te doen, want ja, Japans leren wordt voor ons toch wel moeilijk, denk ik.
[00:30:17] Speaker A: Maar dat zag je wel ook, bij die voorgangers. Met iedereen die we praten, toen ze het zelf konden vertellen, begon in één keer daar weer echt, je zag iets in hen gebeuren.
[00:30:25] Speaker B: Dat was die Amerikaan die eigenlijk zo stug was.
Toen hij weer teruggebracht werd, hoe de heren hem daar gebracht had. En hij brak daar. Het was alsof hij zelf weer helemaal opbloeide eigenlijk. En dat was echt iets van God. Dat was heel bijzonder. En die Japanse voorganger die verhaal weer vertelde van die tumor. Dus ik denk door de herinnering ook. Maar ja, als je met ons praat, dan worden we enthousiast.
[00:30:55] Speaker A: Ja, we worden heel enthousiast.
Hij zat z'n honden vertellen en we hadden nog niks gezegd. En hij, wauw, praise the lord. This is such a miracle. En hij was zo helemaal gewoon. En toen begon hij met het verhaal van opa natuurlijk en ons werk en alle dingen die we doen. En ja, dat raakte hem zo. Ik vond het zo leuk ook zijn enthousiasme ervoor en zijn vrouw ook.
Oh, die was grappig. Zij kende iedereen. Als we gingen bidden voor iedereen, dan ging zij ons vertellen. Oh ja, die heeft dit. Dus dat liet wel de liefde van de voorgangers ook zien. Dat ze liefde hebben voor hun gemeenteleden.
[00:31:29] Speaker B: Maar ze nam mij nog even apart.
En ze zegt, als je leraren weet, stuur ze naar ons toe, want we hebben ze echt nodig hier.
[00:31:37] Speaker A: Voor de school, echt?
[00:31:38] Speaker B: Voor de school, ja. Nou, wie weet. We gaan er maar voor bidden.
[00:31:42] Speaker A: In ieder geval een zeer geslaagd feest.
[00:31:43] Speaker B: Hey, Thiergo, dankjewel. Het was geweldig.
[00:31:46] Speaker A: Zeker.
