Episode Transcript
[00:00:07] Speaker A: Hallo Pastor Simon, daar zitten we weer. Veilig thuis, gelukkig.
[00:00:10] Speaker B: Ja, hallo broer John. Gelukkig weer helemaal thuis.
[00:00:13] Speaker A: Ja, nou we houden het voor dit gesprek even op Simon en John en jij en je. Dat maakt het wat makkelijker.
Maar ja, veilig thuis, dat zeggen we altijd na elke reis. Maar ik denk in het bijzonder als je naar een land als Pakistan gaat. Dan ben je toch wel extra blij.
[00:00:27] Speaker B: Als je veilig thuis bent. De eerste bestemming die je kiest.
[00:00:29] Speaker A: Nee, zeker. En de evangelisten en voorhangers staan niet in de rij om daarheen te gaan voor zendingswerk. En ik begrijp het ook wel natuurlijk.
Maar wij zijn er wel vaak geweest.
Voor mij was dit dertig jaar.
[00:00:42] Speaker B: Jij bent er heel vaak geweest.
[00:00:43] Speaker A: Ja, heel vaak. Dertig jaar geleden dat ik voor het eerst naar deze organisatie ging. De Volk Gospel Assemblies of Pakistan. Daarvoor was ik al een paar keer geweest.
En ik geloof dat ik 27 van de 50 of 52 conferenties ben ik de hoofdspreker geweest. Dus dat is heel wat. Maar voor u was het het tweede jaar, dacht ik.
[00:01:04] Speaker B: Tweede keer dat ik er geweest ben.
[00:01:05] Speaker A: Wat was de ervaring? Want wanneer was de laatste keer hiervoor?
[00:01:09] Speaker B: Dat was denk ik alweer tien jaar geleden. Dus dat is lang geleden.
Maar ik heb eruit gezien dat ik mee kon en mocht gaan.
En ja, het is gewoon geweldig om daar te zijn op het op het zettingsveld. Want zo mag je het toch wel noemen.
[00:01:23] Speaker A: Dat voel je extra daar.
[00:01:24] Speaker B: Dat voel je extra daar. En toch ook grote bewondering voor de christenen daar, die toch in een hele, hele klein percentage daar zijn en die toch ook zichzelf te maken hebben met alle omstandigheden van het land en wat niet altijd eenvoudig, makkelijk en soms ook niet veilig is natuurlijk.
[00:01:41] Speaker A: Nee, het leven is hard in Pakistan, sowieso voor de meesten.
Maar helemaal als je een kind van God bent, dan is het nog harder, omdat daarmee word je wel natuurlijk nog verder apart gezet in de hoek. En worden ook bepaalde dingen toch wel moeilijk gemaakt, zoals werk en andere dingen waar je dan ook wel extra voorzichtig moet zijn, want dat leeft wel.
Maar prijs God, ik vind het altijd zo mooi dat de stichting ook in die landen toch zo'n voetafdruk mogen hebben.
[00:02:12] Speaker B: Ja, want dat hebben we toch al absoluut. Want dat mag je toch ook horen van de mensen, door de mensen heen. En toch ook de dertig jaar dat je geweest bent.
Ja, de blijdschap en het enthousiasme die ze daarvoor hebben en het verlangen dat je elke keer weer terugkomt. Dat is toch wel geweldig.
[00:02:30] Speaker A: Nou, weet je, ik was er al zoveel keer geweest en ik zei tegen een goede lief, ik zeg nou, ik zal nog vijf jaar of vijf keer, zal ik Pakistan bezoeken, nog vijf jaar en dan denk ik dat het wel genoeg is.
Nou, dat was zeven keer geleden, dus ik ben alweer zeven keer lang geweest. En na dit bezoekje moet ik zeggen dat ik toch ook wel weer denk, ja, ik denk toch dat ik nog wel een keer terug moet gaan, want.
[00:02:55] Speaker B: Nou, het was grappig. Je vroeg mij, toen we daar net waren, toen zeg je... Wat moet ik doen volgend jaar?
[00:03:03] Speaker A: Ja, ik dacht een beetje van een andere man van God, een beetje advies.
[00:03:06] Speaker B: Ja, dat is een moeilijke vraag, want dat is hoe de Heer dat op je hart legt. Maar ja, als je dan zo de mensen hoort en ook degene die het organiseren... Ja, geweldig dankbaar dat je daar een boodschap brengt die ze ook niet altijd op die manier horen dat het hun leven zo geïnspireerd heeft door alle jaren heen en de wonderen.
[00:03:27] Speaker A: Nou, ik liep echt met die vraag, want ja, je kan maar zoveel landen bezoeken per jaar. En ik ben inmiddels zoveel keer naar Pakistan geweest dat ik Toch echt liep met de vraag, heren wil u dat ik nog een keer ga of zal ik, ja ik wil toch ook wel naar wat andere landen gaan.
En het was alsof de heren dit keer zoveel mensen op ons afstuurden.
[00:03:49] Speaker B: De een naar de ander.
[00:03:49] Speaker A: De een naar de ander. Met wie ik dan zat of die me naar de auto even liepen. Van broeder weet u nog in 2008, in 2011, in 2017.
Alsof de heer even wilde laten zien van hey die bezoekjes die hebben echt een impact. En vrucht dragen vrucht en dat het het eigenlijk waard is om dat door te zetten. Ik denk dat ik mijn gedachten al opgemaakt. Maar goed we hebben even, laten we even terug gaan.
We hebben het over het is een hard leven daar en een moeilijk leven. Het was dit keer ook wel weer spannend.
[00:04:24] Speaker B: Ja, er was veel spanning.
Wij begonnen de diensten en na de tweede dienst, s'avonds, toen gingen wij eigenlijk terug daar waar we sliepen. En toen kwam het bericht dat er dus onrust was ontstaan.
Omdat er was een rumoer dat Pakistan de Israëlische staat zou gaan erkennen.
En de Amerikanen zaten er eigenlijk nog een beetje tussen.
En dat gaf toch wel bij sommigen in Pakistan een enorme woede-uitbarsting eigenlijk. Waardoor ze de straat opgingen, waardoor ze zelfs in de moskee een granaat hadden gegooid. Ze hadden mensen met zuur overgoten. En er kwam een bed.
Die werd in werking gesteld dat je mag niet met meer dan tien mensen samenkomen.
En toen dachten wij, maar heer, hoe? Want wij hebben wel de conferentie.
En ook broer Leerkat, die volgde dat. En daar op het nieuws was dat natuurlijk echt wel zichtbaar wat er allemaal gebeurde. Straten waren afgezet. Je weet zelf, wij kregen zelfs een bericht van de luchtvaartmaatschappij. Van als je vertrekt, kom zoveel uur eerder. Want het zal moeilijk zijn om op de luchthaven te komen. Maar goed, we hebben toch gezegd, we gaan door.
[00:05:39] Speaker A: Ja, ik denk dat we de Heer hebben gezocht, want dat doen we toch. En ik ook tegelijkertijd het bij hun neerlegde als comité, want we hebben daar wel hele goede mannen gods en vrouwen gods die daar met elkaar het comité zijn en echt ook wel wijzelijk handen, maar ook echt ook door de leiding van de Heilige Geest. Ik ervaar wel vrede om door te gaan.
Of wij. Maar ja, ik laat het toch bij jullie liggen of je de keuze wil maken of je wel of niet door wil gaan. Ook voor de veiligheid van de mensen en de organisatie. En zij hadden hetzelfde gevoel, dus we gingen door.
[00:06:17] Speaker B: We gingen door en die avond was de opkomst echt ook heel goed. Ja, ik kon een beetje licht merken dat sommigen, die hadden moeite om er te komen. Klopt. Lahore is toen ook een enorm grote stad.
[00:06:30] Speaker A: Bijna net zo groot als Nederland.
[00:06:32] Speaker B: 11 miljoen mensen.
[00:06:33] Speaker A: Ja.
[00:06:35] Speaker B: Maar ja, en dan hadden we bussen, hadden we rijden die mensen brachten.
Nou, prijs de heer, ze kwamen dus. En het was een geweldige samenkomst die we hadden.
[00:06:45] Speaker A: Ja, want we hadden een paar duizend mensen.
En alleen al op Facebook en YouTube, weet ik niet, waren er nog eens twee duizend. Zeker die meekeken. En dan nog op YouTube enzo. Dus we hebben wel heel wat mensen.
[00:06:59] Speaker B: Groot bereik.
[00:06:59] Speaker A: En gelukkig, we keken per avond, per avond. Maar dat we tot de laatste avond hebben volgen. Ik vind, ik weet niet hoe je dat zelf ervoer, maar voor mij, ik vind als ik in Pakistan ben en vooral als ik dan ook in het gebed overga en ik loop door de mensen heen en dat vinden ze fijn als je natuurlijk niet alleen maar vanaf het podium daar in de verte maar ook door de mensen handen links en rechts oplegt en dan roepen de mensen zo Links en rechts, als je voor een beetje... Voor wat? Sommigen hangen een heel verhaal op in hun eigen taal, wat je niet begrijpt.
Maar anderen natuurlijk in het Engels.
Dan is er zo'n enorme confrontatie met de no daar. Ik weet niet hoe je dat zelf ervoer.
[00:07:46] Speaker B: Nou dat is eigenlijk, ik moet zeggen dat je dat daar eigenlijk veel meer soms mee geconfronteerd wordt. Dat dat je misschien in Nederland als je gewoon in de samenkomsten en dat hebben mensen ook nood.
Maar het lijkt wel of daar die ja die nood die de mensen daar hebben is zo intens en zo heftig maar ook Ze hebben ook geen maatschappelijke uitkomst. Ik bedoel, ziekenhuizen daar, die zijn eigenlijk voor velen niet bereidbaar.
[00:08:16] Speaker A: Nee, want ze zijn dus niet verzekerd, de mensen zoals in Nederland. Ik heb toch het idee dat Nederland niet altijd begrijpt... Hoe het gros van de wereld eigenlijk draait, dat de meeste mensen zijn gewoon niet verzekerd.
[00:08:28] Speaker B: Dus of je hebt geld of je hebt geen geld. Als je weinig geld hebt kan je misschien naar een algemeen ziekenhuis. Maar de betere specialisten zitten in de privéziekenhuizen.
Maar het maakt ook wel weer dat de mensen daardoor natuurlijk een enorm roepen naar God hebben. Want wie helpt hun?
In die zin verwend in Nederland, dat als je iets voelt, veel mensen denken als eerste, oh ik ga even naar de dokter, ik ga even naar het ziekenhuis, ik ga even mijn bloed prikken, ik ga even dit, ik ga even dat. Maar daar, dat kan niet. Dus wat doe je, en dat is eigenlijk ook best wel goed, je roept tot God.
[00:09:05] Speaker A: Ja, omdat, nog eventjes ter verduidelijking, voor de meeste mensen om gewoon door het leven te komen met een stukje woning, waar je niet veel van moet bedenken, gewoon een stukje eten en zo, dat is eigenlijk om dat dagelijks te kunnen voorzien, om daarnaast even, ik bedoel hier in Nederland hebben ze, we hebben recht op vakantie, nou dat is natuurlijk daar helemaal niet in de gedachte.
Wat hier tot de essentie van het leven behoort, mobiele telefoon, laptops en dingen, wifi is allemaal niet de essentie van het leven.
En dan ja, dan blijft dus de, wat er over blijft is echt, ja.
[00:09:45] Speaker B: Je gezondheid en dat je kan eten en kan kan overleven.
[00:09:51] Speaker A: Ja en dan maar wat dan ook weer overblijft binnen het evangelie is ook weer de kern van het evangelie en dat vind ik dan ja dat geniet ik dan van en tegelijk aan de ene kant zou je denken nou dan ben je toch erg word je gedeprimeerd van het geheel maar eigenlijk word ik altijd juist zo dankbaar en blij omdat de kern van het evangelie blijft over en dat is eigenlijk je redding en het uitzicht op de hemel en de eeuwigheid in die plaats met de Heer waar geen rauw en geen tranen en pijn en al die dingen zijn.
En dat hoor je ook in de diensten dat ze zingen dan zo over de redding, over het bloed van Jezus, over die geweldige gift die de vader heeft gegeven zijn zoon en dan heel veel over dat leven straks hierna en daar vindt men de vreugde in en ik denk dat dat toch wel eigenlijk, daar zouden ze in Nederland ook wel wat soms van kunnen leren, dat al die andere zaken waar wij ons zo druk om maken, uiteindelijk is niet de kern van het leven, de kern van het evangelie.
[00:10:56] Speaker B: En straks bij hem te zijn.
[00:10:58] Speaker A: Ja en daardoor gaat het blijdschap van veel mensen hier up and down, terwijl daar Leeft men eigenlijk toch in een blijdschap, terwijl men het veel moeilijker en veel minder heeft.
[00:11:11] Speaker B: Maar die blijdschap hier is eigenlijk gebaseerd op hoe het maatschappelijk met ze gaat.
En als het maatschappelijk goed gaat, dan zijn blije kinderen van God. Als het maatschappelijk tegenzit, dan weten ze niet meer wat ze moeten doen. Maar daar leven ze meer in die atmosfeer van mijn leven is in de heren en daar vind ik mijn blijdschap.
En ook al heb ik het nog zo moeilijk en zwaar in mijn dagelijks leven, maar ik haal toch mijn blijdschap bij de heren.
[00:11:35] Speaker A: Ja, maar dat moet je toch wel daar zien en meemaken, denk ik.
[00:11:40] Speaker B: Je moet het ervaren, je moet voelen hoe dat intens bij hun leeft.
[00:11:45] Speaker A: Maar wat me dan toch wel Ja, ik ben eigenlijk sinds dat we terug zijn ook nog steeds elke nacht in het gebed daarvoor.
Bij dat gebed, als je die uitnodiging doet, die mama's komen met hun kindertjes en die leggen ze dan min of meer op het podium, op het altaar.
En ja, dan zie je eigenlijk Zo die fysieke problemen van die kinderen en de tranen. Ik weet, ikzelf vond een paar momenten wel heel moeilijk.
Ik heb natuurlijk, ja, we hebben net ons nieuwe kleinkind mogen ontvangen.
Heerlijke voorzieningen in Nederland. Dank je wel. De heerlijke voorzieningen in Nederland toch. Want er waren ook wat complicaties, maar de heerlijke voorzieningen in Nederland.
Maar daar, er was een moeder en die vroeg gebed.
En ik begreep haar niet direct vanwege de taal. En ze deed het shirtje, ze was een kleinkind, een baby. Ze deed het shirtje omhoog en er zat gewoon zo'n grote tumor op de rug. Gewoon bovenop geplakt.
Een grote tumor.
En nou ja, ik legde m'n hand op die tumor, ik heb ervoor gebeden.
Dan die andere vrouw, die jongen die verlamd was, maar die legde die benen daar neer, die beentjes.
[00:13:07] Speaker B: Lusjes en stokjes.
[00:13:09] Speaker A: En ik nam ze in mijn hand en die jongen ja dat en dan dat andere kindje die ik had zijn hoofd beet en hij hij keek in mijn ogen met zoveel pijn en hij zat te huilen daar en ik keek naar beneden en zijn been was helemaal opgezwollen met open wonden en ja ik denk dat die been gebroken was of iets.
En ja, dat soort tevreden, dat raakt me diep. En die heren heeft veel wonderen gedaan en doet veel wonderen, want die horen we ook.
Maar dan bid ik wel extra. Och heer, ja doe het toch nu, doe het toch nu. U deed het toen en voor u is geen verschil of u hier nou in het vlees of in de geest bent, hetzelfde.
Maar ik weet niet wat jou aanraakte, maar dat soort dingen raak ik nog.
[00:13:59] Speaker B: Van die kinderen, zeker die daar op een platform neergelegd waren, dat was heel, heel intens, heftig. De nood waar je mee geconfronteerd werd. Was één jongen die kwam naar de diensten, want ze gingen naar jou toe, ze gingen... Gebed, ze kwamen het liefst ook bij jou en dan nog een keer.
Zoveel mogelijk. Maar dat is hun enige hoop, de Heerlen.
En wij prediken de Heer, we prediken dat Hij is God van wonder en dat is Hij ook, want dat is wat het Woord van God zegt.
Maar er kwam een jongen naar me toe en die had een flesje zalvenolie bij zich, met zijn vriendje kwam die.
En die vroeg gebed, ook natuurlijk in hun taal. En ja, toen legde ik mijn hand op zijn rug en hetzelfde, daar zat een hele grote bal. een gezwel zat en ja dan je hart wordt zo geraakt en bewogen en dan als mens zou je willen dat à la minute iets gebeurt, maar toch moet je geloven dat God die jongen heeft aangeraakt en dat het wonder zal plaatsvinden.
Want ja, aan de andere kant hebben we ook van wonderen gehoord natuurlijk.
[00:15:07] Speaker A: Nou, daar begonnen we net een beetje mee, dat al die bezoekjes uit het verleden, dan doe je eigenlijk hetzelfde, je bidt en je gaat weg. En dan gaan wij weer naar de volgende plaats.
[00:15:20] Speaker B: Maar er kwamen er in ieder geval velen die een baby hadden gekregen nadat jij vorig jaar of de jaren daarvoor met ze gebeden hebt. Eentje die kwam met een kleine, heb je nog mee gebeden, bijgestaan. En veel getuigenissen daarvan.
Maar er kwamen er ook heel veel die inderdaad kwamen om het verlangen met een baby te kunnen krijgen.
[00:15:39] Speaker A: Ja, maar Simon dit is een probleem daar en ik weet niet waar het aan ligt. Er is iets van onvruchtbaarheid in dat land.
En ik weet niet of dat komt door wat ze eten, drinken of weet ik veel wat. Maar dit is zo'n groot probleem. En nou is het wel een probleem.
In heel de wereld dat je ermee geconfronteerd wordt, maar nooit zoveel als in Pakistan. En ik vond wel een leuke primeur daar, want ik heb dus echt gewoon lief die zei, John, over de hele wereld heb jij baby's. Ik zeg nou, ik weet niet of je dat zo moet zeggen.
[00:16:13] Speaker B: Nee, dat gaat niet.
[00:16:14] Speaker A: Het kwam er zo uit, maar ze bedoelden dat de heren dat zo vaak heeft beantwoord.
[00:16:22] Speaker B: Die gebedsverhoring.
[00:16:23] Speaker A: Maar we hadden een primeur in Pakistan, want er waren twee zussen.
En daar had ik vredekeer voor gebeden, die konden geen kinderen krijgen. En die hebben allebei kinderen gekregen.
[00:16:32] Speaker B: Binnen?
[00:16:33] Speaker A: Ja, binnen de... De periode maar. Ze hebben allebei tweelingen gekregen. Dus dat is ook nu een gebed natuurlijk.
[00:16:40] Speaker B: Verveligvuldiging.
[00:16:41] Speaker A: Ja, maar tweelingen. Dat was voor het eerst dat ik dat hoorde.
Maar ja, dat is een wonde wat heel veel beantwoord is daar.
En dan praat je echt over mensen die 9, 10 of langer geen kinderen konden krijgen, heel veel miskamen hebben gehad.
En dan uiteindelijk na dat gebed binnen een jaar een baby hebben gekregen.
[00:17:03] Speaker B: Maar er waren ook veel anderen die kwamen aan het einde van de dienst op de platform, die kwamen ook getuigen van wat de heren voor hen gedaan hadden.
[00:17:08] Speaker A: Ja, dat vond ik toch ook wel heel mooi. En, kijk, er zit natuurlijk meer een deel kinderengods vanuit heel Pakistan.
Komen ze naar Lahore, we halen ze ook daarheen om ze te bemoedigen. Ook heel veel werkers in Gods Koninkrijk.
Maar er zitten ook wel natuurlijk moslims tussen, en dat merk je ook wel. En die komen dan ook voor gebed, hebben ook een nood, zoeken de levende God. En dan komen er ook daar tot bekering. Het woord bekering gebruik je daar niet zo, want dat kan verkeerd overkomen voor de wetten daar. Dan heb je de blasphemy law en daar staat de doodstraf op. Maar je mag ze altijd uitnodigen om Jezus aan te nemen en tot Jezus te komen.
En die ene vrouw die naast ons zat met het eten, En ze is 35 nu zoiets.
En in 2008, ja toen was ze een jaar of 17.
Toen zegt ze in 2008 kwam ik tot bekering op de campagne. En sindsdien, ja ze zei en ze vertelde hoe dat gebeurde dat de geest van God kwam over haar.
Er was zo'n overtuiging van zonde, maar ook zo'n overtuiging van liefde en van reiniging en alles dat ze niet meer kon praten.
[00:18:25] Speaker B: En kon niet stoppen met huilen.
[00:18:26] Speaker A: En ze kon niet stoppen met huilen en kon niet meer praten. En thuis kon ze niet eens praten en het vertellen.
En uiteindelijk is ze echt doorgegroeid in de Heer. Ze is naar bijbelschool gegaan en nu is ze het hoofd van de bijbelschool. En ik zag op YouTube dat zij een pittige goede predikster is.
[00:18:45] Speaker B: Ritma heette ze. En ze vertaalde mee.
[00:18:48] Speaker A: Nou, ze vertaalde jou. Kijk, vanaf het begin, dus dat is al dertig jaar vertaalde Broeder Leerkat bij. Maar ik dacht, als ik een nieuwe vertaler nodig heb, dan wil ik haar wel wanturen. Zij was goed. Goed en vol van de geest.
Zo, dat hoor je dan ook wel.
[00:19:03] Speaker B: Maar wat dacht aan die andere jonge mannen? Wat was die in de dertig, eind dertig? Die kwam naar je toe en die vertelde dat een paar jaar geleden op een conferentie had die zijn roeping ontvangen door de boodschap die je bracht.
[00:19:16] Speaker A: Ja.
[00:19:17] Speaker B: En hij was zo dankbaar.
En hij was een kerk begonnen.
[00:19:21] Speaker A: Nou dat was leuk, want eigenlijk, wij waren net geland. Nou het is een hele reis natuurlijk.
En we landen daar midden in de nacht om een uur of twee. En nou voordat je dan bent in het huis waar je slaapt en alles.
En hij was degene die ons hielp even naar de kamer in onze koffer.
In de kamer begon hij gelijk te vertellen zijn getuigenis.
Dus acht jaar geleden, tijdens de conferentie, en hij begon de hele preeks ook te vertellen en alles wat de heer had gesproken tot hem.
En hoe die daar de roeping ontving en ik weet nog waar de preek van, hij vertelde het en ik ken die boodschap nog, sommige boodschappen die weet ik ook nog wel goed.
Over die vrouw die de olie had uitgegoten over de voeten van Jezus en die zoveel kritiek kreeg. Maar dat Jezus haar zei, overal in de wereld zal gesproken worden, waar het evangelie gepredict wordt, zal ook gesproken worden over deze vrouw.
En het ging erover, wat heb jij voor de Heer gedaan?
En wat doe jij voor de Heer? En dat had hem zo diep geraakt dat hij voor de Heer zei, nou dan ga ik een gemeente planten. En nu heeft hij over de 400 mensen daar.
[00:20:31] Speaker B: Het mooiste was, hij liet jou zien het kerk die hij gebouwd had.
[00:20:34] Speaker A: Ja, ja.
[00:20:35] Speaker B: Zo volop actief voor de heer. Dat is toch een vrucht van jouw bediening daar. Van de jongeren.
En van alle broers en zusters die altijd de geloofspartners die daarvoor bidden, die daarvoor geven. Want zonder Hoe moet je gaan?
[00:20:49] Speaker A: Nee, zouden we het niet kunnen doen en ik ook niet natuurlijk. We doen het altijd met elkaar.
[00:20:53] Speaker B: Geweldig toch?
[00:20:54] Speaker A: Ja, dat... ik vond dat een geweldige getuigenis. Omdat het was niet alleen maar vrucht van één persoon. Het was een vrucht die zich zo vermenigvuldigd heeft op die plaats.
Maar dat geloof ik. Die conferentie is zo gebruikt door God.
Natuurlijk om het evangelie te prediken.
De doop in de heilige geest, veel wonderen van genezing, want de nood is daar zo hoog daarin ook. Maar ook echt om roepingen uit te delen en om mensen die in de bediening zijn te versterken, om uit te gaan. Want luister, het is daar echt wel, jij weet het, je bekoopt het met de dood soms daar. En er zijn er heel wat die ik door de jaren gekend heb en die inmiddels, jonge mensen, jong, maar die ergens heen gingen om een kerk te planten en te evangeliseren en daar vanwege hun geloof gedood zijn.
En dan vroeg ik wel eens, hé, die en die, waar is die? Ja, die is bij de heer.
En het meest wonderlijke vind ik dan dat de volgende alweer klaar staat om daar weer heen te gaan en soms Niet één keer daarna, maar twee keer, drie keer, vier keer, totdat daar dan toch een klein strontje, een klein gemeentetje is begonnen.
[00:22:09] Speaker B: Maar jouw boodschappen die waren natuurlijk ook echt ook wel veel al gericht op dat ze opgebouwd werden in hun wandel met de heren en in het uitstrekken en in het overgeven en gaan.
Trouwens we hadden één avond, dat was dacht ik die vrijdag of zaterdagavond, dat jij veel ervaarde om ze in lofprijs te brengen.
[00:22:31] Speaker A: Ja, zaterdag was dat.
[00:22:33] Speaker B: De muziek daar is natuurlijk een beetje, hoe zou ik het zeggen, wat drukker, wat meer op de manier hoe hun de muziek maken met de instrumenten en alles.
Ze zingen natuurlijk heerlijk, maar toen had jij het echt op je hart om ze in lieflijke lofprijs te brengen.
[00:22:52] Speaker A: En dat is moeilijk voor daar.
[00:22:54] Speaker B: En jij begon dat koor te zingen, halleluja, halleluja. Wat eigenlijk in hun muziekstijl een beetje apart te vertalen is voor hun.
Maar je ging daarin door en toen kwam zo de tegenwoordigheid van de heren over die hele mensenmassa en ze kwamen naar voren, stonden vooraan. Er kwam zo'n aanbidding en lofprijs vrij dat ik geloof die avond heeft de heren ook heel veel honger in gedaan.
[00:23:17] Speaker A: Ja, ik denk, het is een belangrijk punt wat je zegt. We hadden het net over, in Nederland weten ze niet altijd hoe het is in de andere landen.
Maar dit is ook zoiets, de lofprijs die wij hebben binnen de Almazen Wildsen, in de Blessed Churches, kennen ze niet.
En dus hun stembal is anders dan hun instrumenten. En dat is vooral met al die drummers, want ze hebben twee of drie drummers en dat bij elkaar vult, vormt één drum.
En dat is allemaal heel erg... aparte stijl voor ons. Ja, en dan is het moeilijk, maar de liederen die ze zingen, zijn goed. Die zijn wel, al die teksten, want heel vaak dan zingt Lierkat ze zingen over dit en dit en dat en dat zijn of allemaal op zalm of allemaal over echt over het bloed van Jezus en het zijn heel bijbel teksten eigenlijk die ze zingen.
Maar dan de de lofvrijheid, het is er wel, want de mensen, het leeft wel in hun, maar niet op de manier dat wij het kennen om in die vrijheid te komen en dan moet je toch ook echt wel en ja, dat weten wij. Kijk, als je het verhaal van de tabernakel goed kent, dan weet je, je kan niet zo rennen naar het heilige dan heilige. Er zijn van die stappen en dus ik had dat echt op m'n hart en ik denk, halleluja, dat is overal hetzelfde. Dus als ik dat zing en ik moet het rustig houden, dus af en toe moest ik ook naar die, want dan wilden ze meespelen en dan stond ik zo, doe maar niet, doe maar niet, oprusten.
En toen kwam dat wel een doorbraak.
[00:24:51] Speaker B: Dat was een heel bijzonder avond. En de laatste avond was ook echt geweldig.
Je boodschap en hoe de mensen het ontvingen en de beweging van de heren.
[00:25:01] Speaker A: Maar ik vond dat we een mooi team waren, want ik geloof bijna alle avonden op één na vanwege dat u bij de kinderen was.
[00:25:07] Speaker B: Ik was bij de kinderen, ja.
[00:25:09] Speaker A: 300 kinderen, dat was leuk. Dat wil ik ook nog even horen. Maar dan begon je ja eigenlijk met een boodschap ook voor bekering, genezing en zo.
Niet bekering, maar bekering. En dan ging je bidden daarvoor en dan kwam ik daarna en kon ik eigenlijk gewoon verder gaan met de boodschap om hun op te bouwen. Maar die ene avond was je bij de kinderen, hoe was dat?
[00:25:34] Speaker B: Nou dat was wel heel bijzonder want ze vroegen mij wil je ook bij de kinderen komen en wil je daar je getuigenis geven? Maar ja daar zitten kinderen dus je getuigenis dat moet een beetje natuurlijk wel zijn dat voor een kind is dat.
[00:25:47] Speaker A: Ja, heel ander land, heel ander cultuur.
[00:25:49] Speaker B: En toen, wat ik, ik zeg, heer hoe zal ik dat doen? En toen zegt ie, vertel gewoon dat jij als kind op een kering bent gekomen. Dus ik heb dat gewoon verteld, hoe de heer mij als klein kind, ja, getrokken heeft, geroepen heeft, hoe ik mijn hartje toen aan Jezus mocht geven.
En hoe ik daarna altijd blij ben geweest.
en altijd een goede vriend had, een beste vriend, waar ik altijd op kon vertrouwen.
Ja, en dat was geweldig. Dus ja, een paar grapjes tussendoor gemaakt natuurlijk.
[00:26:20] Speaker A: Maar die kinderen leven mee, hè?
[00:26:21] Speaker B: Die leven mee.
[00:26:22] Speaker A: Wel 300 waren er.
[00:26:23] Speaker B: Ja, 300.
En in het begin waren ze een soort lied aan het zingen. Ik denk zoiets als Lees je Bijbel Pitten elke dag. Dus ik moest natuurlijk meedoen met de bewegingen.
Ik ben lekker gaan zitten daar, op die treden.
En ja, dat was echt geweldig. Dat was echt geweldig. En ik zei tegen de leiding, ik zeg, weet je dat jullie enorm bevoorrecht zijn? Want jullie hebben hier de nieuwe generatie.
Wij in de tent zitten eigenlijk al met de oude generatie, maar jullie hebben de nieuwe generatie en jullie hebben het voorrecht om Jezus te brengen, maar ook hun te helpen om een leven met de Heer op te bouwen en nu al hun hart, keuzes te maken dat ze Jezus zullen dienen en volgen. Dus ja, het was geweldig. En ja, de jongens en de meisjes zitten dan wel apart daar.
[00:27:08] Speaker A: Ja, dat is...
[00:27:09] Speaker B: Maar dat is daar gewoon.
[00:27:10] Speaker A: Ja.
[00:27:11] Speaker B: En ja, dat was... Op een gegeven moment dacht ik, nee, een grapje. Ik zeg, ja, het is zo lekker warm hier. In Nederland is het koud en regen.
Nou zit ik met een probleem. Kunnen jullie me helpen? Wat zal ik doen? Zal ik blijven of teruggaan? Dus al die stemmen, blijven, blijven in hun taal. En ik zeg ja, maar nou wordt mijn probleem groter. Want ik zeg, ik heb een paar kleinkinderen die zijn net zo groot als jullie. En die willen graag dat ik terugkom. Dus ja, wat moet ik nou doen? En toen was het teruggaan, teruggaan. Dat was wel grappig.
[00:27:41] Speaker A: Ja, ze leven wel echt mee.
[00:27:43] Speaker B: En ook bewondering, want elke dienst waren die ouders er. S'avonds en dat ze dan thuis zijn.
Maar dan zie je ook weer, als je investeert daarin en je brengt je kinderen in het huis daar zeren. Dan geloof ik, dan zullen er ook...
[00:27:57] Speaker A: Maar dat vind ik ook zo geweldig aan dat werk daar, die organisatie, dat ze hebben echt visie voor de nieuwe generatie. En dat weet ik al van al de jaar dat we met hun werken.
Dat ze altijd zoveel doen met de kinderen. En die kinderpastor, die ken ik goed. En die komt altijd naar mij toe. En dan zegt hij altijd, pastor John, je moet bidden voor de kinderen van Pakistan. Dus ja, ik vind het wel, de mensen zijn wel ook heel open. En ik had natuurlijk een bepreken paar, ja, ook gewoon menselijke verhalen.
[00:28:27] Speaker B: Je had het over de boodschappen thuis met je lijstje.
[00:28:29] Speaker A: Over snurken.
[00:28:31] Speaker B: O, dat was een hele vrijmoedige, ja.
[00:28:32] Speaker A: Over het geheim waardoor wij donker haar blijven houden en niet oud worden.
En nou, ze hebben ook keihard gelachen natuurlijk. En dat vind ik wel ook een teken van de diensten.
dat het ook wel echt opgewekte diensten zijn. En ondanks de nood waar we het over hadden, is er altijd een uitstorting van vreugde, blijdschap, klappen, zingen, dansen en ook, ja, echt wel serieuze momenten natuurlijk.
[00:29:00] Speaker B: Ja, maar toch ook, ik denk, omdat ze zo hongerig zijn en openstaan voor het woord wat je brengt, dat brengt ook vrijheid.
Blijdschap en dankbaarheid in hun leven.
[00:29:12] Speaker A: Het was in ieder geval een hele mooie, gezegende reis.
Dan zou ik me toch even willen richten aan alle Blessingmems of iedereen eigenlijk die even deze podcast beluistert of kijkt. En ik wil eigenlijk echt een oproep doen, bid, bid, bid, alsjeblieft bid voor de kerken, voor de christenen en voor het land Pakistan, de christenen in Pakistan en niet alleen voor hen, maar ook bijvoorbeeld voor de christenen in China en andere landen die de Heer op je hart legt waar het zo moeilijk is als kind van God, waar ze vervolgd worden, waar ze gewoon verdwijnen, waar ze vals beschuldigd worden, in de gevangenis gestopt worden, waar ze zo ziek zijn en geen medische hulp hebben en wil je alsjeblieft daarvoor bidden. En wil je ook blijven geven aan de Joon Maasbaar Werelds Zending zodat we dit soort activiteiten kunnen blijven doen, want ze staan niet in de rij om naar dit soort landen te gaan, maar de Heere heeft dat voor ons geopend en zo wij gaan.
En we kunnen het alleen doen als we het samen doen door het samen in gebed te brengen en door samen ervoor te geven. Nou ja, en dan zal ik u plezier doen, dan zal ik gaan en mag u in onderhond blijven.
En ik hoop dat je weer meegaat Simon.
[00:30:24] Speaker B: Als je me roept ga ik. Altijd.
[00:30:26] Speaker A: Hartstikke mooi.
